BLOG - nowe, ciekawe teksty i wydarzenia

Wakacje sprzyjają uzależnieniom, szczególnie w grupie młodzieży i młodych dorosłych. Mamy bowiem więcej czasu, wolne od szkoły, studiów, urlop, wyjeżdżamy na wakacje, spotykamy się ze znajomymi, chodzimy na imprezy i dajemy sobie więcej luzu. Rozluźnia się dystans społeczny, nierzadko alkohol na spotkaniach towarzyskich leje się strumieniami i znacznie łatwiej sięgnąć po papierosa czy narkotyki. Okres wakacyjny sprzyja większej dostępności środków psychoaktywnych. To też czas w którym chcemy odpocząć, wyluzować i zapomnieć o swoich codziennych obowiązkach. Wyjeżdżamy ze znajomymi pod namioty, na biwaki czy wycieczki, imprezujemy, bawimy się. W tym okresie bardzo łatwo można się uzależnić.

Wypalenie zawodowe często wiąże się z długotrwałym i przewlekłym stresem spowodowanym wieloma czynnikami oddziałującymi przez bardzo długi czas na jednostkę, z którymi ona nie może sobie sama poradzić. W wyniku tego doświadcza ona wyczerpania fizycznego, psychicznego i emocjonalnego. Współwystępowanie tych czynników doprowadza do powolnego i stopniowego pogorszenia nastroju, negatywnego myślenia o sobie i innych oraz do różnorodnych problemów zdrowotnych, na przykład hormonalnych, gastrycznych, wieńcowych itp. Czynniki sprzyjające pojawieniu się wypalenia zawodowego możemy podzielić na czynniki osobowe, czynniki interpersonalne oraz organizacyjne, czyli środowiskowe, które mogą być związane z środowiskiem fizycznym pracy, rozwojem zawodowym, stylem kierowania organizacją oraz ze sposobami wykonywania obowiązków zawodowych przez pracownika i rutyną w pracy.

Osoby chorujące na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne doświadczają ogromnego lęku i napięcia. Zauważają przy tym, że poprzez różnego rodzaju kompulsje mogą szybko rozładować te nieprzyjemne emocje i poczuć chwilową ulgę. Są to tak silne emocje, że czują, że w danej chwili nie mają innej alternatywy niż poddanie się tym natrętnym czynnościom. Po dłuższym czasie często pojawia się refleksja nad tym i chory zdaje sobie sprawę z bezsensowności swoich zachowań i ich negatywnego wpływu na funkcjonowanie społeczne i zawodowe, jednak oprzeć się tym czynnościom w chwili odczuwania silnego lęku jest bardzo trudne, często wręcz niemożliwe. Na poziomie racjonalnym chory wie, że to nie ma sensu, jednak na poziomie emocjonalnym mieszanka bardzo silnych i nieprzyjemnych emocji i perspektywa doznania ulgi popycha go w irracjonalne zachowania. I tym sposobem osoba z OCD może dwie godziny wychodzić z domu sprawdzając przy tym 50 razy czy poprawnie zamknęła drzwi i zakręciła kran.

Dorastanie i wchodzenie w dorosłość to czas związany z wieloma zmianami, który może być dla nas wymagający i trudny. Nikt z nas nie ma wątpliwości, że nie stajemy się dorośli 
w moment, to proces, w trakcie którego mamy wiele wyzwań i zadań do zrealizowania. Amerykański psycholog rozwojowy Jeffrey Arnett stoi na stanowisku, że należy wyodrębnić nowy fragment rozwoju pomiędzy adolescencją a dorosłością, który nazywa „wyłanianiem się dorosłości".

Nerwica wegetatywna to pewien zbiór zaburzeń nerwicowych, w których powstawaniu bardzo ważną rolę odgrywają czynniki psychologiczne, takie jak traumatyczne wydarzenia z przeszłości, tłumienie emocji i konflikty wewnętrzne. Objawia się ona zaburzeniem funkcjonowania innych organów naszego ciała, co wiąże się z odczuwaniem fizycznego bólu spowodowanego problemami ze zdrowiem psychicznym. Nierzadko osoby chore na nerwicę wegetatywną chodzą po różnych specjalistach, od neurologa, okulisty, kardiologa po gastrologa itp., robią kolejne badania, takie jak EEG, rezonans magnetyczny, pomiary ciśnienia tętniczego, gastroskopię itp., z których nic nie wynika. Pacjent po raz kolejny słyszy od lekarza, że jest zdrowy i nic złego się nie dzieje. Tymczasem przeraźliwy i uporczywy ból wciąż trwa, co więcej, pojawia się on w różnych częściach ciała. Bardzo możliwe, że mamy wtedy do czynienia z nerwicą wegetatywną, która objawia się zaburzeniami pracy żołądka, jelit, serca, naczyń krwionośnych, mózgu, kości, stawów czy narządów moczowo-płciowych. Aby sobie pomóc, warto mieć wiedzę na temat połączenia naszego umysłu z ciałem i somatyzacji, która jest bardzo ważna i przydatna.

Depresja dotyka zarówno dzieci jak i dorosłych. Z roku na rok cierpi na nią coraz więcej osób. Szacuje się, że około 2 procent dzieci choruje na depresję. Dwukrotnie częściej są to dziewczynki niż chłopcy. W Polsce leczy się na tą chorobę ponad 8 tysięcy dzieci i młodzieży. Co więcej, wiele wskazuje na to, że odsetek ten jest znacznie zaniżony, ponieważ dzieci nie są poprawnie diagnozowane lub też ich rodzice nie zauważają problemu i nie zgłaszają się na konsultację psychiatryczną. Coraz więcej dzieci i nastolatków decyduje się też na odebranie sobie życia. Statystyki są przerażające – samobójstwo jest jedną z trzech najczęstszych przyczyn śmierci wśród nastolatków.