Już nie dzieci, jeszcze nie dorośli - wyzwania wchodzenia w dorosłe życie.

Dorastanie i wchodzenie w dorosłość to czas związany z wieloma zmianami, który może być dla nas wymagający i trudny. Nikt z nas nie ma wątpliwości, że nie stajemy się dorośli 
w moment, to proces, w trakcie którego mamy wiele wyzwań i zadań do zrealizowania. 

Amerykański psycholog rozwojowy Jeffrey Arnett stoi na stanowisku, że należy wyodrębnić nowy fragment rozwoju pomiędzy adolescencją a dorosłością, który nazywa „wyłanianiem się dorosłości". Arentt uważa, że taki okres trwa mniej więcej do 25 roku życia, jest to moment, kiedy nasza tożsamość kształtuje się do końca, mierzymy się z brakiem stabilności związanym z wieloma zmianami w życiu dziejącymi się wewnątrz nas, w naszej psychice oraz w czasoprzestrzeni - często wyprowadzamy się z domu, co może wpływać na nasz status materialny i sposób życia. Jest to też moment, w którym jesteśmy skoncentrowani na sobie, nie czujemy się już dziećmi, ale często nie czujemy się dorośli i nie potrafimy radzić sobie ze wszystkim jak dorośli.Do tego jesteśmy w najlepszym zdrowi i sprawności fizycznej jaką możemy mieć w ciągu życia – to daje nam poczucie możliwości, które jednocześnie może być tłamszone przez trudności wymienione wyżej. Jest to wymagający czas, który może nas przytłaczać.

Ważnym jest by w tym czasie stanąć przed wieloma zadaniami rozwojowymi, jak osiągnięcie niezależności od rodziców i autorytetów, zbudowanie jasnych oczekiwań względem przyszłości, określenie swojego miejsca w społeczeństwie czy samodzielne poszukiwanie drogi życiowej bez podejmowania ostatecznych zobowiązań, by być w stanie sprawdzić różne alternatywy dla biegu swojego życia. To pozwala na dobre i spokojne dalsze kroki w przyszłość.

Ten czas jest też związany z ostatecznym osiągnięciem autonomii w sferze emocjonalno-motywacyjnej. Czyli zdolności do podejmowania samodzielnych decyzji 
i ponoszenia odpowiedzialności za nie, wolność do wyboru i wolność od wpływu innych osób i zasad. To jak radzimy sobie z osiąganiem autonomii zależy od wielu czynników. Naszego wychowania, relacji z rodzicami czy osobowości. Warto zaznaczyć, że dziewczęta trudniej osiągają autonomię, są mniej zachęcane do stawiana się niezależnymi, są społecznie bardziej naciskane do utrzymywanie bliskości z rodzicami, muszą ciężej pracować nad tym, aby oddzielić się od rodziców i dobrze czuć się ze swoją autonomią.

Jeśli czujesz, że wszystko to, z czym mierzysz się wchodząc w dorosłość przytłacza Cię 
i chciałabyś, by ktoś był na tej drodze razem z tobą, zapraszamy do kontaktu.