Przyczyny schizofrenii

Schizofrenia to przewlekła choroba, która dla wielu z nas jest tematem wstydliwym, wywołującym lęk i niepokój. Najczęściej dotyka osoby młode przed ukończeniem 30 roku życia. Schizofrenia często objawia się nieadekwatnymi do sytuacjami uczuciami i zachowaniem. Osoby cierpiące na schizofrenię mają trudności z realną oceną siebie, innych ludzi, rzeczywistości i świata zewnętrznego. W rezultacie doświadczają rozpadu osobowości. Często też wycofują się z kontaktów społecznych odsuwając się od bliskich. Zaczynają być nieufni w stosunku do innych, podejrzliwi i zamykają się w sobie, co może doprowadzić do tego, że przestają wychodzić z domu. Ryzyko zachorowania na schizofrenię wynosi 1 procent i jest ono takie same wśród kobiet jak i wśród mężczyzn. 

Przyczyny schizofrenii

Geneza schizofrenii nie jest do końca poznana. W jej rozwoju uwzględnia się natomiast czynniki genetyczne, biologiczne, społeczne, środowiskowe i psychologiczne. Najbardziej narażone na schizofrenię są osoby, których członkowie najbliższej rodziny cierpią na tę chorobę. Jeśli schizofrenią obarczonych jest oboje rodziców, ryzyko zachorowania na tę chorobę ich dziecka wzrasta aż do 46 procent. Pomimo genetycznej podatności, schizofrenia nie zawsze musi występować u danego członka rodziny. Jej rozwój uzależniony jest także od wielu innych czynników, takich jak traumatyczne wydarzenia, choroby somatyczne czy wychowanie. Wpływ na patogenezę schizofrenii może mieć dorastanie w dysfunkcyjnej rodzinie, prześladowanie ze strony innych, zażywanie środków psychoaktywnych czy doświadczanie przemocy. Udowodniono także, że u schizofreników w pewnych częściach mózgu wydzielana jest w nadmiarze dopamina, natomiast w innych partiach mózgu brakuje tego neuroprzekaźnika. Zbyt dużo dopaminy znacznie zakłóca odczuwanie dochodzących ze świata zewnętrznego bodźców. Nie bez znaczenia są tutaj także problemy z ciążą i komplikacje podczas porodu.

W przebiegu schizofrenii bardzo istotne jest wsparcie rodziny oraz wzajemna pomoc. Leczenie schizofrenii polega na podawaniu leków przeciwpsychotycznych i psychoterapii. Leki przywracają równowagę biochemiczną mózgu i wyciszają objawy wytwórcze pacjentów, dzięki czemu chorzy doświadczają mniej urojeń i omamów. W przypadku ostrych epizodów choroby konieczna jest hospitalizacja. Często jednak chorzy leczeni są ambulatoryjnie, a połączenie leków i psychoterapii znacznie poprawia ich funkcjonowanie. Bardzo ważna jest jednak współpraca chorego z lekarzem.