Czy agresja może być objawem depresji?

Czy agresja może być związana z depresją? Duża część społeczeństwa z pewnością na to pytanie odpowiedziałaby przecząco. Agresja nie jest bowiem zachowaniem, które pasuje do powszechnego wyobrażenia zaburzeń depresyjnych. To, co zwykle kojarzymy z osobami cierpiącymi na depresję, to między innymi wycofanie i introwersja – wyobrażamy sobie sennego outsidera. Ten okrojony obraz często prowadzi do pogłębienia problemów osoby, której stan bagatelizujemy albo nawet w niego nie wierzymy. Ty masz depresję? Jeśli już, to nerwicę... Podobne słowa z pewnością usłyszała 

niejedna osoba ze zdiagnozowaną depresją agitowaną, cechującą się między innymi właśnie agresją.

Czym jest agresja i co ją wywołuje?

Agresja to uczucie, które zwykle mija po krótkiej chwili. Dlatego często używamy określenia napady agresji lub wybuchy agresji. Tym stanom towarzyszy agresywne zachowanie – może być wyrażane zarówno fizycznie, jak i werbalnie. Oznaki fizjologiczne to natomiast szybkie bicie serca i podwyższone ciśnienie krwi. Agresję może determinować wiele czynników. Jednak przede wszystkim agresywni możemy się stać, gdy coś nas frustruje, gdy nie możemy osiągnąć obranego celu. Rozmiar nie ma znaczenia – rzecz może być błaha. Każdy z nas kiedyś ścigał muchę, a decydujące trafienie było dużo mocniejsze niż kilka pierwszych. Czynnikiem frustrującym w tym przypadku był spektakularnie przez nas (z małą pomocą frustracji i agresji) zlikwidowany owad. Jak to się jednak ma do zaburzeń depresyjnych?

Depresja agitowana

Depresja agitowana objawia się uczuciem niepokoju i rozgniewaniem. Osoby jej doświadczające zazwyczaj nie są senne ani zmęczone, przeciwnie – ta odmiana depresji wiąże się z pobudzeniem, frustracją i łatwym wpadaniem w irytację. Cierpiący na depresję agitowaną mogą również doświadczać trudności ze spokojnym siedzeniem i koncentracją. Gadatliwość, impulsywność, szuranie nogami. To wszystko ciężko wpisać w stereotypowy obraz zaburzeń depresyjnych. Przyczyny depresji agitowanej są różne – od genetycznych po środowiskowe. Często są podobne do tych, które występują przy „typowej" depresji. Między innymi długotrwały stres i traumatyczne przeżycia. Depresja agitowana może być wynikiem także niedoczynności tarczycy, zachwiania równowagi hormonalnej, zaburzeń lękowych lub dwubiegunowych.

Jak sobie radzić z depresją agitowaną i towarzyszącą jej agresją? 

Depresja agitowana wiąże się z podwyższonym ryzykiem autoagresji, dlatego tak ważne jest, by skonsultować się ze specjalistą. W większości przypadków najefektywniejszą formą leczenia jest połączenie dwóch – psychoterapii oraz leków przepisanych przez psychiatrę. Oprócz tego warto zadbać o siebie samemu i wprowadzić do życia nawyki, które pozwolą nam lepiej zrozumieć siebie i dadzą szansę, by zwiększyć naszą kontrolę nad emocjami lub zwyczajnie się wyciszyć. Ćwiczenia – być może brzmi to jak banał, a zmotywować się będzie niełatwo. Jednak warto próbować, mając w pamięci, że ruch zwiększa wydzielanie endorfin – hormonów szczęścia. Medytacja i świadome oddychanie – pomaga się uspokoić, wyciszyć. Zmniejsza stres i poprawia jakość snu. Może nawet obniżyć ciśnienie krwi. Pisanie – przelewanie swoich myśli na papier pomaga je przeanalizować, zdystansować się od nich, oczyścić umysł i w efekcie uspokoić się.